Αν σκεφτείς πως το εισιτήριο για να δεις live τους Jefferson Airplane κόστιζε περίπου ένα δολάριο, αντιλαμβάνεσαι πως το Peace Trip που διοργανώθηκε το 1966, είχε κυρίως ως στόχο το να μαζευτεί κόσμος παρά να βγουν λεφτά από την όλη φασαρία. Έτσι και αλλιώς, τις περισσότερες φορές τα συγκροτήματα μοιραζόντουσαν τα χρήματα με το να κερνάνε μπίρες τους παριστάμενους. Όμως η συγκεκριμένη συναυλία του 1966, ήταν ίσως το peak μιας γενιάς που χαρακτηρίστηκε από τον αγώνα της για ειρήνη, για την αντίδρασή της στον πόλεμο στο Βιετνάμ, για τα ναρκωτικά και το ελεύθερο σεξ.
Η γενιά των 60s είναι μέχρι και σήμερα σύμφωνα για τους περισσότερους πολιτικούς επιστήμονες και κοινωνιολόγους, η γενιά με την πιο πολιτικοποιημένη νεολαία. Φταίνε όμως τα γεγονότα ή το επίπεδο της νεολαίας της εποχής, που αποφάσισε να αφήσει πίσω οικογένειες και να διαμηνύσει ομαδικά την επιθυμία για ειρήνη σε μία Αμερική όπου ακόμα βασίλευε ο ρατσισμός και τα συμφέροντα; Η αλήθεια όπως πάντα, βρίσκεται κάπου στη μέση. Αλλά τα 60s έμειναν σίγουρα στην ιστορία για μία σειρά από λόγους.
Πίσω στη συναυλία των Jefferson Airplane, η εν λόγω χαρακτηρίστηκε από εφημερίδες της εποχής όπως την San Francisco Examiner, ως ένα ακόλαστο event που βασίλευε η μαριχουάνα, ο χορός με τους νέους να δείχνουν τα απόκρυφά τους και ως επί το πλείστον να είναι είτε «φτιαγμένοι» από τις ουσίες είτε μεθυσμένοι. Οι Baby Boomers όμως είναι ουσιαστικά τα παιδιά των ηρωών που πολέμησαν στον Β’ Παγκόσμιο και αποβιβάστηκαν στις ακτές της Νορμανδίας επιστρέφοντας νικητές. Είναι αδιανόητο για εκείνους η οποιαδήποτε αντίδραση στην Αμερικανική κυβέρνηση και όχι μόνο με μαζώξεις σε συναυλίες, αλλά και με το να παρίστανται σε «κόκκινες» ομιλίες που δίνουν οι διάφοροι διανοούμενοι στα Πανεπιστήμια. Το τελευταίο, ήταν ο μεγαλύτερος φόβος του FBI. Πως η γενιά του ‘60 αποτελούσε πρόσφορο έδαφος για να «ψαρέψει» η KGB μελλοντικούς πράκτορες.
Αυτόν το φόβο, το FBI τον μοιράστηκε με τον Lyndon Johnson και έναν φιλόδοξο πολιτικό ονόματι Ronald Reagan ο οποίος αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο στην ανήθικη νεολαία που συνόδευαν τα ναρκωτικά, οι συναυλίες, το rock n’ roll και ο γυμνισμός, αναφερόμενος στα γεγονότα ως «τον πόλεμο απέναντι στο Great Society του Johnson». Το κυρίως πρόβλημα ωστόσο δεν ήταν μόνο οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες και οι συγκεντρώσεις που έριχναν λάδι στη φωτιά. Ήταν πως τα 60s και ιδιαίτερα η Χρυσή Περίοδος του 1966, ήταν η χρονιά που άλλαξε και εκτόξευσε φανατικά την ποπ κουλτούρα και τα κοινωνικά κινήματα.
Το 1966 η Αγγλία κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Την ίδια χρονιά άρχισαν να κυκλοφορούν 45αρια δίσκοι όχι μόνο ως άλμπουμ αλλά και ως singles με ένα ή δύο κομμάτια, γεγονός που έκανε την μουσική πιο προσβάσιμη από άποψη τιμής και βοήθησε στην εξάπλωσή της στο ευρύ κοινό. Ξεκίνησε με ποπ μουσική και κατέληξε στο rock n’ roll. Άρχισαν οι συγκεντρώσεις για τα εργατικά δικαιώματα και οι Καυκάσιοι άρχισαν να βλέπουν τους Αφροαμερικανούς ως ίσους στηρίζοντας το Black Power κίνημα. Οι νέοι άρχισαν να φαντάζονται έναν διαφορετικό τρόπο ζωής που δεν εμπεριείχε τα όνειρα που προσπαθούσαν να τους εμφυσήσουν οι γονείς τους. Το περίφημο Αμερικανικό όνειρο με μεγάλο σπίτι, σκύλο, μπάρμπεκιου και μπίρες το απόγευμα βλέποντας το ηλιοβασίλεμα. Έναν τρόπο ζωής με ελεύθερο σεξ, τουρ με βαν σε όλη την Αμερική και τα κορίτσια να φοράνε τα πρώτα μίνι.
Η Αμερική άρχισε να γίνεται ένα εναλλακτικό πολιτιστικό κέντρο σε πόλεις όπως το Σαν Φρανσίσκο, το Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη. Οι νέοι από την Αγγλία άρχιζαν να ταξιδεύουν στην Αμερική και να κουβαλούν μαζί και τις ιδέες τους. Αλλά και την μουσική τους. Από την μία είχες τους Mamas and the Papas, είχες τους Beach Boys, τους Canned Heat και φυσικά τους Beatles που, όχι μόνο σημάδεψαν τη γενιά, αλλά την χαρακτήρισαν. Η εξέλιξη των Beatles από σούπερσταρ rock n’ rollers σε προβληματισμένα άτομα σχετικά με τα ατομικά δικαιώματα και την πολιτική, βοήθησαν τους νέους να πολιτικοποιηθούν και να προβληματιστούν. Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα. Βοb Dylan, Rolling Stones, Pink Floyd. Τα παραδείγματα από τον χώρο της μουσικής ήταν άπειρα και πόσο μάλλον όταν το αφροαμερικανικό κίνημα μουσικής με φιγούρες σαν τον James Brown, εμφανίστηκε από το πουθενά και κατέκτησε την καρδιά κάθε νέου εκεί έξω. Βασικός παράγοντας ήταν και η διαφορά ηλικίας. Η δεκαετία του ‘60, εξαιτίας των Baby Boomers που μετά τον Β’ Παγκόσμιο άρχισαν να δημιουργούν οικογένειες, ήταν η δεκαετία που οι νέοι στην Αμερική ήταν πολύ περισσότεροι από τους ηλικιωμένους. Κάτι βασικό προκειμένου να προχωρήσουν οι ιδέες και οι αντιδράσεις για να φτάσουμε σε γεγονότα όπως τις εξεγέρσεις του Sunset Strip.
Όμως δεν ήταν μόνο η μουσική. Από το 1966 ως το 1970, υπήρχε και μία άνθιση στα πολιτιστικά events που ουσιαστικά στην Αμερική μέχρι τότε δεν υπήρχαν. Ή μάλλον υπήρχαν και δεν υπήρχαν. Οι Αμερικάνοι σπανίως φιλοξενούσαν εκθέσεις Ευρωπαίων και αν αυτές ήταν ριζοσπαστικές ή ακατανόητες, δεν έβρισκαν χώρο για έκφραση. Μέχρι το 1960, αν και τεράστια χώρα, η Αμερική ήταν ένα μεγάλο χωριό που κρατούσε απ’ έξω όσους δεν συμφωνούσαν με τον τρόπο ζωής τους. Όμως ξεκίνησαν οι πρώτες ντισκοτέκ στη Νέα Υόρκη. Οι εκθέσεις μοντέρνας τέχνης στο Σαν Φρανσίσκο. Τα events του Andy Warhol. Ένα σωρό μουσικοί και καλλιτέχνες, έβρισκαν στερέωμα σε μία σκηνή που, χωρίς να το καταλαβαίνουν τότε, την γέννησαν οι ίδιοι.
Αυτό το καταλαβαίνει κανείς μέχρι και σήμερα αφού τόσο τα έργα όσο και η μουσική, όχι μόνο ακούγονται και χρησιμοποιούνται ως παράδειγμα αλλά και συνδέονται με κάθε νεότερο ρεύμα ελεύθερης σκέψης. Το 1966 η νεολαία άρχισε να σκέφτεται έξω από την φούσκα και φρόντισαν να διδάξουν αυτόν τον τρόπο σκέψης και στα παιδιά τους. Προφανώς, δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν ή να αντιληφθούν τις αλλαγές που έφερε η δική τους κουλτούρα στη συνέχεια, αλλά ως επί το πλείστον τα παιδιά των Παιδιών του Rock N’ Roll, μεγάλωσαν πολύ πιο ανοιχτόμυαλα σε σχέση με τις άλλες γενιές. Το αν αυτό ήταν καλό ή κακό, ας το κρίνει ο καθένας ξεχωριστά.
Παραμένει όμως εντυπωσιακό το πως μία ολόκληρη γενιά μοιράστηκε κοινή σκέψη και προβληματισμούς, καθότι δεν ήταν όλη η γενιά των 60s γεμάτη μαριχουάνα και χίπηδες. Οι περισσότεροι τότε νέοι εξελίχθηκαν σε ανθρώπους που στήριξαν τις τέχνες και τα γράμματα και πολλοί από αυτούς χρησιμοποίησαν αυτά τα εφόδια για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και οικογενειάρχες. Το ρεύμα αυτό ωστόσο, θα ξεχωρίζει πάντα ως η γενιά που αποφάσισε να αψηφίσει τον τρόπο ζωής της μέχρι τότε κοινωνίας.
Και αυτό, είτε κάποιος παραμένει φαν της εν λόγω εποχής ή όχι, είναι πράγματι εντυπωσιακό.