Από ένα καθεστώς που ακολουθεί πρακτικές «μαφίας» στο εσωτερικό, τις οποίες περιέγραψε αναλυτικά προσφάτως ο αυτοεξόριστος Τούρκος αρχιμαφιόζος που έπεσε σε δυσμένεια, δεν θα μπορούσε να περιμένει κάποιος τήρηση της διεθνούς νομιμότητας στην εξωτερική πολιτική του.
Κι αν στο εσωτερικό ο μηχανισμός του Προέδρου Ερντογάν «έχει το ελεύθερο» να λειτουργεί εν πλήρη ασυδοσία, στο εξωτερικό πρέπει αναγκαστικά να τηρηθούν τα προσχήματα, τουλάχιστον σε διπλωματικό επίπεδο.
Οι τουρκικές παραβάσεις του διεθνούς δικαίου είναι πολλές και καταφανείς στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Παράνομη στρατιωτική κατοχή ξένων εδαφών σε Κύπρο, Συρία και Ιράκ, παράνομη στρατιωτική παρουσία σε Λιβύη και Ναγκόρνο Καραμπάχ, παράνομη απειλή πολέμου σε βάρος της Ελλάδας, υπογραφή παράνομου τουρκο-λιβυκού μνημονίου οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών και παραβιάσεις της ελληνικής και κυπριακής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Για το τουρκικό καθεστώς όμως, η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Αντί να δικαιολογούμε τις παρανομίες μας, ας κατηγορήσουμε τους άλλους ότι δήθεν διαπράττουν παρανομίες.
Με ποιον ακριβώς τρόπο; Μα φυσικά, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα και διαστρεβλώνοντας τα πάντα.
Με βάση ένα τέτοιου είδους σκεπτικό γίνονται δηλώσεις όπως αυτές του Τούρκου Υπουργού Άμυνας Χουλουσί Ακάρ, που πρόσφατα έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει την Ελλάδα για επεκτατισμό σε βάρος της χώρας του.
Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο κινείται και η επιστολή που απέστειλε η Άγκυρα στον ΟΗΕ μέσω του μόνιμου εκπροσώπου της στα Ηνωμένα Έθνη, σύμφωνα με την οποία «η Ελλάδα παραβιάζει τις διεθνείς συνθήκες με τη «στρατιωτικοποίηση» των νησιών σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο καθώς και ότι «απειλεί την ασφάλεια της Τουρκίας με αυτή τη συμπεριφορά». Με την επιστολή αυτοί μάλιστα, η Τουρκία βάζει την χώρα μας προ ενός εκβιαστικού διλήμματος: «Αν θέλετε να ασκείτε κυριαρχία στα νησιά, θα πρέπει πρώτα να τα αποστρατικοποιήσετε»
Στην πραγματικότητα το δίλημμα που θέτουν οι γείτονες είναι τελείως παρελκυστικό. Γιατι με βάση τις διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο υποχρέωση αποστρατικοποίησης των νησιών απλούστατα δεν υφίσταται.
Η Λήμνος και Σαμοθράκη έχουν κάθε δικαίωμα εξοπλισμού, πράγμα που έχει αναγνωρίσει η Τουρκία από το 1936 (μετά τη Συνθήκη του Montreux), η Λέσβος, η Χίος, η Σάμος και η Ικαρία μπορούν βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης να διαθέτουν «συνήθη αριθμό στρατευμάτων, τα οποία δύνανται να εκγυμνάζονται επί τόπου», ενώ όσον αφορά τα Δωδεκάνησα, στη Σύμβαση Ειρήνης των Παρισίων του 1947 η Τουρκία δεν συνιστά συμβαλλόμενο μέρος συνεπώς, βάσει του Δικαίου των Συνθηκών και ως τρίτη Χώρα, δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να αναφέρεται σε αυτήν.
Πέραν όλων των πιο πάνω, από τη στιγμή που απειλούμαστε βάσει επισήμου ψηφίσματος του τουρκικού κοινοβουλίου με casus belli, από τη στιγμή που απέναντι από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου βρίσκεται η Στρατιά του Αιγαίου με έδρα τη Σμύρνη η οποία είναι εξοπλισμένη με πλήθος αποβατικών σκαφών, από τη στιγμή που υπάρχει το προηγούμενο της τουρκικής εισβολής σε Κύπρο, Συρία και Ιράκ, η Ελλάδα όχι μόνο έχει το αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοάμυνα σύμφωνα με τα καθοριζόμενα στο άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, αλλά σύμφωνα με την «ηθική των διεθνών σχέσεων», οφείλει και να το διαφυλάξει.
Και για να ασκήσει αυτό το αναφαίρετο δικαίωμά της η Ελλάδα οφείλει οπωσδήποτε να διαθέτει -όπως και πράγματι διαθέτει σήμερα- ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στα νησιά, έτοιμες να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε επίβουλη ενέργεια εξ ανατολών.
Γιατί όμως οι Τούρκοι επικαλούνται διαρκώς την «καραμέλα» της αποστρατικοποίησης;
Το κάνουν διότι προφανώς, έχοντας οι ίδιοι λερωμένη τη φωλιά τους λόγω των συνεχών καταφανών τουρκικών παραβάσεων του διεθνούς δικαίου, ψάχνουν να πιαστούν από κάτι ώστε να βγουν από πάνω, παρουσιάζοντας και την Ελλάδα στη διεθνή κοινότητα ως παραβάτη της νομιμότητας, και όσο δεν προχωρεί σε αποστρατικοποίηση των νησιών, έχουν αποφασίσει ότι θα το χρησιμοποιούν ως δήθεν επιχείρημα σε βάρος μας.
Εννοείται ότι εάν κάνουμε το μοιραίο και αυτοκτονικό λάθος να υπαναχωρήσουμε και να αποστρατικοποιήσουμε τα νησιά μας, τότε οι Τούρκοι όχι μόνο θα έχουν κερδίσει πλήρως το παιχνίδι των εντυπώσεων, αλλά θα μας συμβεί και το «ενός κακού μύρια έπονται» όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Η αλήθεια είναι μία και πολύ ξεκάθαρη και αυτή δεν είναι άλλη ότι σε όλο το μήκος του Ανατολικού Αιγαίου, από τη Σαμοθράκη ως το Καστελλόριζο, οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν φυλάσσουν μόνο τα ελληνικά σύνορα, αλλά και τα σύνορα της Ευρώπης. Για τον λόγο αυτόν, η ευρωπαϊκή μας οικογένεια πρέπει να κάνει μια δήλωση ως Ευρωπαϊκή Ένωση και στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο (δηλαδή σε επίπεδο Ευρωπαίων Ηγετών), που θα διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση ότι η Ελλάδα έχει κάθε δικαίωμα να διατηρεί στρατιωτικές δυνάμεις στα νησιά της, υιοθετώντας την ελληνική επιχειρηματολογία αλλά πάνω από όλα την κοινή λογική.
Μια τέτοια δήλωση θα βάλει τα πράγματα στην ορθή τους βάση κλείνοντας οριστικά τις τουρκικές ορέξεις και αναγκάζοντας το τουρκικό κατεστημένο να αντιληφθεί ότι το ψέμα και η διαστρέβλωση έχουν και κάποια όρια, και φυσικά, ότι η ειρήνη και η σταθερότητα στις διεθνείς σχέσεις δεν συνιστούν ευχολόγιο, αλλά ζητούμενο το οποίο «για κανενός τα μάτια» δεν θα απεμποληθεί.
Πέτρος Τρουπιώτης