Αν νομίζατε ότι μόνο η σύγχρονη μαγειρική είναι αυτή που έχει να προσφέρει κάτι νέο και διαφορετικό, κάνετε λάθος.
Και σας το αποδεικνύουμε με πέντε από πιο παράξενες τροφές που έχουν γραφτεί στην ιστορία του ανθρώπου.
Ζελέ από την ουροδόχο κύστη ψαριών
Η έμπνευση ανήκει τους κατοίκους της Βικτοριανής Αγγλίας, που ανακάλυψαν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν την ουροδόχο κύστη του ψαριού οξύρρυγχος για να παρασκευάσουν ένα γλυκό επιδόρπιο.
Η διαδικασία απαιτεί την απομόνωση μίας ουσίας, που ονομάζεται ψαρόκολλα, η οποία αρχικά χρησιμοποιόταν ως συστατικό κόλλας, αλλά στα τέλη του 18ου αιώνα έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής ως τρόφιμο. Στις μέρες μας, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται στην παρασκευή κάποιων κρασιών και μπυρών, συμπεριλαμβανομένης της μπύρας Guinness.
Οι Βικτοριανοί έβραζαν την ουροδόχο κύστη και στη συνέχεια πρόσθεταν στο φιλτραρισμένο ζωμό, νερό, ζάχαρη, χυμό λεμονιού και φρούτα. Η ψαρόκολλα λειτουργούσε ως ζελατίνη ή πηκτίνη για να πήξει το μείγμα. Η όλη διαδικασία ήταν χρονοβόρα, αλλά μάλλον θεωρούσαν ότι άξιζε τον κόπο.
Μουκτουκ
Για τους ανθρώπους που ζουν στην Αρκτική, ο ωκεανός είναι η βασική πηγή της τροφής τους. Παραδοσιακά, ψαρεύουν όλο το χρόνο, ενώ εποχικά βγαίνουν για κυνήγι φάλαινας και φώκιας. Το Μουκτουκ είναι ένα πιάτο, που αποτελείται από δέρμα φάλαινας, μαζί με το λίπος που το συνοδεύει. Το δέρμα της φάλαινας της Γροιλανδίας θεωρείται το πιο νόστιμο και μπορεί να καταναλωθεί με διάφορους τρόπους: φρέσκο, τηγανητό ή παστό. Η γεύση του λίπους λέγεται ότι θυμίζει καρύδι, ενώ το δέρμα είναι λίγο ελαστικό.
Το φαγητό αυτό κατέχει σημαντική θέση στην παραδοσιακή διατροφή των αρκτικών πολιτισμών, καθώς περιέχει τεράστιες ποσότητες βιταμίνης C, η οποία αποτρέπει ασθένειες όπως το σκορβούτο. Ωστόσο, τείνει να εγκαταλειφθεί, καθώς οι γευστικές προτιμήσεις των νεώτερων γενιών αλλάζουν, ενώ αυξάνονται και οι φόβοι για τις τοξικές ουσίες που συσσωρεύονται στους ωκεανούς και κατ’ επέκταση στις φάλαινες.
Ξυδόπιττα
Τη λεμονόπιττα τη γνωρίζετε, την ξυδόπιττα όμως; Κανείς δεν ξέρει ποιος την παρασκεύασε πρώτος, αλλά χρονολογείται τουλάχιστον από τα μέσα του 18ου αιώνα. Πιστεύεται ότι ο εμπνευστής της κατέφυγε στον μηλίτη, επειδή ήταν πολύ πιο φθηνός από τον χυμό του λεμονιού ή των φρούτων, γι’ αυτό και αποκαλείται «η λεμονόπιττα του φτωχού». Η συνταγή είχε διάφορες παραλλαγές, αλμυρές και γλυκές.
Τα τελευταία χρόνια, η ξυδόπιττα έχει αρχίσει να επιστρέφει στη μόδα. Ορισμένα εστιατόρια προσφέρουν μία «αναβαθμισμένη» εκδοχή της, με αρωματικό μπαλσάμικο.
Ζελέ Σαλάτα
Η τρέλα της δεκαετίας του ’50 με τα συσκευασμένα τρόφιμα οδήγησε στη δημοφιλή σαλάτα-ζελέ, η οποία συχνά σερβιριζόταν σε μία ελκυστική φόρμα. Αν και οι άνθρωποι είχαν υιοθετήσει ζελατινοειδείς τροφές από το 1600, τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 η τρέλα του ζελέ έφτασε στο αποκορύφωμά της. Τα περιοδικά δημοσίευαν συνταγές και ιδέες για «πηκτές σαλάτες», με την προσθήκη γαρίδων, κρεατικών και λαχανικών.
Οι συσκευασμένες και κονσερβοποιημένες τροφές έδιναν για πρώτη φορά στους ανθρώπους τη δυνατότητα να κάνουν μίξεις και γευστικούς πειραματισμούς που μέχρι τότε ήταν αδύνατοι. Και οι σαλάτες σε μορφή ζελέ ήταν ένας νέος και διασκεδαστικός τρόπος για να απολαύσουν οι οικογένειες τα λαχανικά τους.
Κάποια στιγμή έκαναν την εμφάνισή τους στα ράφια των καταστημάτων και μίξεις με γεύση ντομάτας και αγγουριού, αλλά δεν κράτησαν για πολύ.
Γεμιστός Τυφλοπόντικας
Μπορεί να έχετε στο μυαλό σας τον τυφλοπόντικα ως ένα νυσταλέο μικρό χάμστερ ή ένα χαρακτήρα από την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», αλλά για κάποιους ανθρώπους ήταν πραγματική τροφή. Στην αρχαία Ρώμη, ο ψητός τυφλοπόντικας αποτελούσε εξαιρετικό έδεσμα!
Στην άγρια φύση, οι τυφλοπόντικες αδρανοποιούνται όλο το χειμώνα. Οι Ρωμαίοι τούς εξέθρεφαν μέσα σε ειδικά πήλινα δοχεία, τα οποία τα κρατούσαν σκοτεινά κι έτσι τα τρωκτικά παρέμεναν αδρανή όλο το χρόνο, για να παχύνουν. Τα δοχεία διέθεταν μικρές σκάλες, αποθηκευτικούς χώρους για την τροφή και μικρές οπές για να μπαίνει φρέσκος αέρας. Όταν οι τυφλοπόντικες έπαιρναν αρκετό βάρος, έμπαιναν στο φούρνο, γεμισμένοι με καρύδια, μέλι και μπαχαρικά. Συνήθως σερβίρονταν ως ορεκτικό, αλλά η εκτροφή τους τελικά απαγορεύτηκε. Ακόμα και σήμερα, όμως, σε ορισμένες περιοχές της Σλοβενίας και της Κροατίας θεωρούνται φοβερή λιχουδιά.
Πηγή: Sansimera.gr