Δεν είναι δα καινούργιο το ότι πολλές σταθερές και έργα του σήμερα βασίστηκαν καθαρά στην τύχη ή τις μεγαλεπίβολες ιδέες. Οράματα που δεν έβγαζαν κανέναν νόημα, καταστάσεις που «μύριζαν» αποτυχία και ό,τι άλλο χωράει ο ανθρώπινος νους, εξελίχθηκαν σε λαμπρές ιδέες και διάσημες επιτυχίες. Όταν για παράδειγμα ο Bugsy Siegel οραματίστηκε ένα μέρος ξεχωριστό στη μέση της ερήμου, όπου ο κόσμος θα πηγαίνει για να ξεφύγει από την απλή πραγματικότητα, να τζογάρει και κυρίως να διασκεδάζει κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά παρά μόνο ο έτερος μεγαλομαφιόζος και συνεργάτης του, Mickey Cohen. Αυτό το κενό μέρος, η ουτοπία που κανείς δεν «μυρίστηκε» ότι θα εξελισσόταν στην πιο ξακουστή πόλη των ΗΠΑ μετά τη Νέα Υόρκη, λέγεται σήμερα Las Vegas.
Λίγα χρόνια πριν το όραμα του Siegel, υπήρχε ένα μέρος της Δυτικής Καλιφόρνια που όποιος το έβλεπε θα το χαρακτήριζε ως ένα απέραντο μέρος για ελεύθερη βοσκή, πάρκινγκ για τροχόσπιτα και ηλιοθεραπεία δίχως θάλασσα. Μια περιοχή χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές, που είχε ως μόνο θετικό το ζεστό της κλίμα και έναν λόφο που λειτουργούσε ως ομπρέλα για τον δυνατό ήλιο. Κάποτε ήταν κοινότητα Ινδιάνων, ωστόσο από το 1870 άρχισε να παρουσιάζει εμπορική ευημερία λόγω της γεωργικής παραγωγής και σύντομα μια νέα ιδέα για χτίσιμο μόνιμης κοινότητας άρχισε να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα.
Το ένα έφερε το άλλο, κόσμος άρχισε να συρρέει στην περιοχή και από το 1900 διέθετε ένα ταχυδρομείο, εφημερίδα, ξενοδοχείο και δύο αγορές, γύρω από έναν πληθυσμό περίπου 500 ανθρώπων. Τρία χρόνια αργότερα δεν ήταν μια αυθαίρετη περιοχή, αλλά επίσημος δήμος των ΗΠΑ, ακόμα και αν και από το 1910 ενσωματώθηκε σε εκείνον του Los Angeles.
Σήμερα είναι η έδρα της μεγαλύτερης κινηματογραφικής βιομηχανίας στον κόσμο.
Τι ήταν αυτό όμως που ώθησε τις παραγωγές και τους σκηνοθέτες να επιλέξουν το συγκεκριμένο μέρος για τις ταινίες τους; Μέχρι σήμερα οι ερμηνείες γύρω από τον συγκεκριμένο μύθο είναι άπειρες, όπως το ότι ο καιρός ήταν καλός ή ότι οι σκηνοθέτες προτιμούσαν το φως του ήλιου από εκείνο μιας λάμπας. Ένας άλλος μύθος βέβαια υποστηρίζει ότι εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε κινηματογραφική βιομηχανία παρά μόνο ο… Thomas Edison ο οποίος μόλις μυριζόταν την ύπαρξη άλλης παραγωγής προχωρούσε σε μηνύσεις με τον ισχυρισμό ότι του κλέβουν την πατέντα. Προκειμένου λοιπόν οι ανεξάρτητοι κινηματογραφιστές να γλιτώσουν από το «κυνήγι» του πατέρα του σινεμά κατέφευγαν στην ερημιά του Hollywood. Σύντομα όμως αυτή η ερημιά εξελίχθηκε σε σύγχρονη Γη της επαγγελίας, με κινηματογραφικές εταιρίες παραγωγής να ξεπετάγονται συνεχώς παρέα με τα στούντιο, ενώ το μέρος γέμιζε συνεχώς με επίδοξους ηθοποιούς που προσπαθούσαν να αρπάξουν την όποια ευκαιρία από τα μαλλιά. Άπαξ και κατάφερνες να εισχωρήσεις στην πόλη, είχες κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τον κόσμο της showbiz.
Όση λάμψη βέβαια και να προκαλεί η προβολή μιας ταινίας, ακόμα και σε μια περιοχή όμως το Hollywood, «βασιλιάς του χρήματος» παρέμεναν τα κτηματομεσιτικά. Ήταν το 1923 όταν ο εκδότης των «Los Angeles Times», Harry Chandler, αποφάσισε να επενδύσει σε ένα κτηματομεσιτικό πλάνο για μια σειρά οικισμών της μεγαλοαστικής τάξης, ονομάζοντάς το «Hollywoodland». Για την προώθηση του project μαζί με τους συνεργάτες του ξόδεψε γύρω στα 21.000 δολάρια (πάνω από 250.000 δολάρια σε σημερινά δεδομένα) για μια γιγαντιαία υπαίθρια διαφήμιση κατασκευάζοντας τη θρυλική λέξη που κοσμεί τον λόφο της περιοχής μέχρι σήμερα, με κάθε μεταλλικό γράμμα να είναι ύψους 13 μέτρων. Μόνο που τότε δεν αναγραφόταν το «Hollywood», αλλά το «Hollywoodland».
Για την εποχή το συγκεκριμένο έργο έμοιαζε με το όγδοο θαύμα του κόσμου, οι εφημερίδες το λάτρευαν, το ίδιο και οι κάτοικοι της πόλης.
Το δράμα της Peg Entwistle, η πτώση και η «αναγέννηση»
Το «Hollywood Sign» όπως το λένε οι Αμερικανοί σήμερα, ανέκαθεν αποτελούσε φάρο ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον και ευκαιρίας, μια «ελεύθερη βολή» στον κόσμο των celebrities και της προβολής, ωστόσο ακόμα και πίσω από ένα τόσο λαμπρό θέαμα «κρύβεται» και μια σκοτεινή εκδοχή. Τα φώτα της δημοσιότητας και το star system δεν είναι για όλους, όπως και η αποτυχία πριν την επιτυχία.
Όταν λοιπόν η Peg Entwistle, θεατρική ηθοποιός με σπουδαίες προσδοκίες για κινηματογραφική καριέρα μετακόμισε στο Hollywood για να πραγματοποιήσει το όνειρό της στην έβδομη τέχνη κανείς δεν περίμενε την «μαύρη» εξέλιξη της ιστορίας της.
Έχοντας μόλις μια ταινία στο παλμαρέ της, τον Σεπτέμβριο του 1932 το πτώμα της εντοπίστηκε στη χαράδρα μπροστά από το γράμμα «Η», στο οποίο στηριζόταν μια σκάλα. Η 24χρονη Peg δίχως να μπορεί να διαχειριστεί την απογοήτευση, είχε δώσει από μόνη της τέλος στη σύντομη ζωή της.
Πέρα όμως από το θλιβερό αυτό συμβάν, δύσκολους καιρούς πέρασε και η ίδια η επιγραφή. Με την «Hollywoodland» να έχει φαλιρίσει το 1930 λόγω της Μεγάλης Ύφεσης, το καμάρι της πόλης δεν θύμιζε σε κανένα βαθμό τον φάρο ελπίδας που όλοι πίστευαν μέχρι τότε, δίνοντας τη θέση του σε σκουριασμένα γράμματα, με αποκορύφωμα την πτώση του «Η». Πλέον δεν υπήρχε φωτεινή επιγραφή, αλλά ένα ξερό «Ollywoodland» που ευτυχώς φαινόταν μόνο το πρωί.
Μέσα στον απόλυτο ξεπεσμό και τους δύσκολους καιρούς, ο δήμος αποφάσισε να δώσει την ελπίδα πίσω στους ανθρώπους, αγοράζοντας την πινακίδα. Μπορεί η αγορά να πέρασε εύκολα και χωρίς κανέναν θόρυβο από τον ιδιοκτήτη στο δήμο στα μέσα της δεκαετίας του ’40, ωστόσο οι Υπηρεσίες Πάρκων και Πρασίνου έφεραν αντιρρήσεις και «πολέμησαν» αρκετά προκειμένου να την κατεβάσουν.
Τελικώς ο Δήμος κέρδισε τον «πόλεμο» και αφού σταμάτησε την κατεδάφισή της, επανάφερε την λάμψη της στα παλιά στάνταρντς που είχε συνηθίσει ο κόσμος. Μόνο που δεν ήταν η ίδια η επιγραφή πλέον, καθώς έλειπαν τα 4 τελευταία γράμματα.
Κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει καταλάβει τον λόγο για τον οποίο άλλαξε η συγκεκριμένη επιγραφή, ωστόσο είτε άρεσε είτε όχι, είχαμε πλέον αλλαγή εποχής. Δεν ήταν πλέον διαφημιστική καμπάνια πίσω από τις λέξεις, αλλά καθαρά μια ιδέα. Από το 1949 και την ανύψωσή του μπορεί να έχει πέρασε ξανά από χίλια κύμματα -η ταμπέλα επί μονίμου βάσεως ξεχνιέται ανά τα χρόνια αλλά μέσα από τις στάχτες της επανασυναρμολογείται από πολλούς ρομαντικούς που πιστεύουν ακόμα στην ιδέα της.
Στην ιδέα ενός σύμβολου όπου άφησε για πάντα την στάμπα του στο αμερικανικό όνειρο και έγινε ένα με την ποπ κουλτούρα.
